Ik schreef een levensverhaal voor iemand, die de details niet meer scherp heeft. Wat te doen?  

In het lokale verpleeghuis van Amaris Zorggroep ga ik op bezoek bij een 80+’er om zijn levensverhaal op te schrijven. Eenmaal in gesprek ontdek ik dat hij de details van zijn leven niet scherp heeft.

Eenmaal achter mijn computer rolt het gedicht “Ik weet niet meer precies” uit mijn vingers. Na de erkenning dat zijn hoofd niet meer zo goed mee wil werken is er ruimte voor wat er wel is.

Zijn beleving is glashelder. Waar zijn hart naar uitgaat is duidelijk. Hij heeft betekenis aan zijn leven gegeven. En ik krijg het op papier.

Als ik zijn levensverhaal aan hem voorlees is hij geraakt. Ik heb nog een paar kleine wijzigingen toe te passen en dan is het helemaal goed. Al blijft het wennen voor hem om het lijdend voorwerp te zijn.

Dat het effect van mijn werk doorgaat als ik uit zijn leven ben verdwenen blijkt uit een mail die ik naderhand van zijn dochter krijg:

“Dank voor het levensverhaal van mijn vader. Mooi dat het niet slechts gaat om een feitenrelaas, een opsomming van de dingen in zijn leven, maar dat het ook een beeld geeft van wat mijn vader voelde en ervaarde bij zijn werk, zijn hobbies en zijn relaties met anderen.”

Wat ben ik blij dat ik levensverhalen schrijf. Niks mooier dan de tijd nemen, luisteren, doorvoelen en schrijven.