Zodat iedereen wil napraten over je overleden moeder, broer of lief na de uitvaartdienst. En hem of haar op een later moment weer helder voor de geest kan halen.
Als je het in memoriam het liefst zelf schrijft, kijk dan onderstaande video met tips. Zó schrijf je een in memoriam.
Ja. Zeker doen. Als het bij jullie past.
Als kinderen afscheid nemen bestrooien ze graag de kist met confetti. Om het afscheid mooi te maken. Net als jij wil je kind afscheid nemen. En iets doen om uiting te geven aan zijn verdriet.
Zelf de confetti maken is nog specialer. Je kunt kiezen voor rondjes, hartjes, vlindertjes of een ander mooie vorm. In de herfst kun je gebruik maken van het prachtige gekleurde blad.
Gratis. Mooi. Volledig biologisch afbreekbaar.
Bladeren gaan zoeken is bovendien een fijn moment om even samen op te laden in de natuur tijdens een intense periode.
Geloof of levensovertuiging speelt vaak een belangrijke rol in een uitvaartdienst. Hoe doe je dat op een manier die past bij jou en de jouwen?
Ik wel! Zeker vandaag op Coming Out Day. En ik kom nog steeds regelmatig uit de kast. Afgelopen zaterdag nog om 8.00 ’s ochtends langs het voetbalveld.
Voor mij is het relatief makkelijk, omdat ik nog redelijk voldoe aan de norm: getrouwd, twee kinderen, woonachtig in een kinderrijke buurt met veel hoog opgeleide ouders zoals wij.
Voor de generaties voor ons is het heel anders geweest. Ik heb me verbaasd over de sluiproutes van de liefde en de veerkracht van de mensen. En ik heb ook tegenslag gezien.
Aan mij de taak om terug te kijken op het geleefde leven. Met zijn mooie en minder mooie momenten. Altijd vanuit liefde.
Op een dag zat Winnie The Pooh heel treurig onder een boom.
Knorretje zag zijn vriendje daar zo heel triest zitten en vroeg wat er scheelde. Winnie vertelde dat hij zo naar zijn oma verlangde, die nu bij de engeltjes in de hemel woont. Hij zou nog zo graag bij haar zijn en met haar praten en lachen, ze hadden altijd zoveel plezier. En vandaag is ze jarig, ze zou nu 90 jaar worden.
Teigetje die ook bij zijn vriendjes was komen zitten, zei nadat hij een poosje had nagedacht “je kan gerust nog met je oma praten. Je kan in je hoofd met haar praten en zij kan je zo dan antwoord geven. Je doet gewoon alsof. Want doen alsof gaat altijd heel goed, dan lijkt het net alsof het echt is!” Winnie The Pooh’s snuitje klaarde helemaal op. Hij keek naar de wolken en begon te denken. Opeens kreeg hij een heel goed idee. Hij holde naar zijn huisje en begon ijverig in alle kastjes en schuifjes te zoeken.
“Ik heb een idee, ik heb een idee” riep hij heel opgewonden. Teigetje, Knorretje en Igor keken opgewonden maar verbaasd toe. Winnie riep blij “ik ga mijn oma kaartjes en briefjes sturen, dan kan ik toch met haar praten”, maar toen bedacht hij plots dat de hemel misschien wel helemaal geen postbus had voor gewone kaartjes en briefjes. Teigetje, die al heel wat over de hemel had nagedacht, riep “Misschien heeft de hemeldeur wel een bellenblaasbrievenbus.”
“Een bellenblaasbrievenbus?” vroeg Winnie verbaasd. Dat was zo’n moeilijk lang woord, daar had hij nog nooit van gehoord. “Dat klopt” zei Teigetje. “In de hemel heb je wel vaker dingen die je niet kent en die anders zijn”.
“Kunnen we dan toch brieven en tekeningen in de brievenbus doen?” vroeg Knorretje heel blij. “Dat weet ik niet zo goed” twijfelde Teigetje “die passen daar misschien niet in. Er passen wel hele mooie zeepbellen in de brievenbus. Thuis op het gras of achter in het bos, of aan de zee, waar je maar wilt, blaas je met je ogen dicht, heel lief en voorzichtig de mooiste bellen.
Je moet daarbij denken aan wat je aan je oma wilt zeggen of aan de lieve kusjes die je wilt geven. De mooie verhalen of lieve kusjes blaas je door je mond zachtjes de bellen in. Die zweven dan zo naar de hemel! Ze gaan daar in de bellenblaasbrievenbus en de postbode van de hemel brengt ze dan rond bij de engeltjes”
Teigetje doet met gewichtige stem de postbode na: “Tien vliegende kusjes voor de oma van Winnie en 33 lieve woordjes voor haar” De postbode zal wel helemaal krom lopen, zoveel post krijgt ze! Soms hoeft de postbode van de hemel ze niet eens rond te brengen. Dan zweven ze rechtstreeks naar oma”.
“De bellen zullen ook tegen haar aan zweven en uit elkaar spatten. Pats boem, een belletje spat op haar tenen uiteen en plakt daar meteen een zoentje! Je oma moet dan vast en zeker heel erg giechelen, want zoentjes op haar tenen kriebelen zo lekker en ze had zelf altijd zoveel plezier als ze kon kriebelen en zoentjes geven.” Samen bedenken ze dat ze zeker wel heel graag heel veel kleine kusjes en woordjes wil hebben met de luchtbellenpost.
Winnie the Pooh en zijn vriendjes zijn blij, want nu hebben ze toch iets bedacht zodat ze lekker kunnen praten met haar en ze blazen de mooiste, dikste, liefste, zachtste, guitigste bellen en telkens een bel uiteen spat voelt ze vast en zeker een zoentje op haar lieve snoetje.
Samen kijken ze hoe de mooie bellen langzaam naar de hemel toe zweven, op weg naar oma.
In het lokale verpleeghuis van Amaris Zorggroep ga ik op bezoek bij een 80+’er om zijn levensverhaal op te schrijven. Eenmaal in gesprek ontdek ik dat hij de details van zijn leven niet scherp heeft.
Eenmaal achter mijn computer rolt het gedicht “Ik weet niet meer precies” uit mijn vingers. Na de erkenning dat zijn hoofd niet meer zo goed mee wil werken is er ruimte voor wat er wel is.
Zijn beleving is glashelder. Waar zijn hart naar uitgaat is duidelijk. Hij heeft betekenis aan zijn leven gegeven. En ik krijg het op papier.
Als ik zijn levensverhaal aan hem voorlees is hij geraakt. Ik heb nog een paar kleine wijzigingen toe te passen en dan is het helemaal goed. Al blijft het wennen voor hem om het lijdend voorwerp te zijn.
Dat het effect van mijn werk doorgaat als ik uit zijn leven ben verdwenen blijkt uit een mail die ik naderhand van zijn dochter krijg:
“Dank voor het levensverhaal van mijn vader. Mooi dat het niet slechts gaat om een feitenrelaas, een opsomming van de dingen in zijn leven, maar dat het ook een beeld geeft van wat mijn vader voelde en ervaarde bij zijn werk, zijn hobbies en zijn relaties met anderen.”
Wat ben ik blij dat ik levensverhalen schrijf. Niks mooier dan de tijd nemen, luisteren, doorvoelen en schrijven.
We kennen hem niet persoonlijk, maar toch zijn veel van ons de hele dag met het nieuws van Peter R. de Vries bezig. We plaatsen berichtjes online of gaan naar de plek van het incident om een bloemetje te leggen.
Het is énorm schrikken als iemand wordt neergeschoten in de openbare ruimte. Bij een bekende Nederlander is dat gevoel nog sterker. Zeker Peter R. de Vries. Veel jongeren zijn opgegroeid met hem. Hij was er altijd.
Zo’n incident komt (gelukkig) heel weinig voor in Nederland. Dat maakt wel dat we nu emoties hebben die we niet eerder zo voelden. Zoals verontwaardiging, woede, maar ook empathie. We willen onze onmacht en afschuw uiten. Maar hoe?
Met een ritueel op de plek waar het incident heeft plaatsgevonden. Bij het eerste kaarsje dat iemand aansteekt ontstaat het ritueel. Iedereen weet dat. Niemand ruimt de kaarsen, bloemen en spulletjes op. We voelen de geladen sfeer als we voorbij lopen. Waarschijnlijk stoppen we even. Uit een soort eerbied.
Die behoefte om naar de plek te gaan heeft te maken met omgaan met verlies en dood. De dood is voor ons als mensen onbevattelijk, en we proberen als mensen dan ook voortdurend manieren te vinden om daarmee om te gaan. Zo wordt een ritueel geboren. Heel logisch.
#ritueel #rituelen #emoties #onbegrijpelijk #ervaren #voelen #PeterRDeVries
Mensen vragen mij vaak: hoe hoort het? Mijn vraag is altijd: wat zou jij willen? Aan de naasten, maar ook vooraf aan degene die zelf zijn uitvaart regelt. En dat was hier het geval. Dus gingen de uitvaarbegetleider, de klant en ik naar een plek waar hij graag komt: Noorderlicht Café.
De uitkomst is dat ik hier later dit jaar zal spreken op een uitvaart bij dit café. Fijn om alvast verkend te hebben, te horen hoe de klant het voor zich ziet en te weten wat ik op deze locatie kan doen.
Ik ben een betrouwbare, spirituele en analytische vrouw, die goed kan luisteren, invoelen en verduidelijken. Ik doe alles om een mooie ceremonie te maken en het juiste verhaal te vertellen. Ik regel de mensen en middelen. Ik neem de tijd voor jou en de jouwen. Ik help woorden te vinden die op het puntje van je tong liggen. Gevoelens te benoemen, die vlak onder het oppervlak stromen.
Jij bent een bewust mens. Je weet wat je wil. Je bent randkerkelijk, spiritueel, agnost of atheïst. Je bent op een punt aan gekomen in je leven dat vraagt om zingeving. Je zoekt houvast. Je wenst schoonheid en de juiste woorden. Je kunt hulp gebruiken bij het vorm geven van een waardig afscheid voor je overleden moeder, opa of lief. Je wilt het einde van je liefdesrelatie bevestigen met een scheidingsritueel. Je wilt je verhaal vertellen en zoekt iemand om het op te schrijven.
Ik zoek iemand in de omgeving ’t Gooi, Amsterdam, Utrecht, Almere en Amersfoort. Kinderen welkom.
Inzending onder nummer 4677 per e-mail: kimm@ceremoniesmetkimm.nl.
Wil je op een modernere manier contact maken? 😉 Bekijk dan mijn contact pagina.
Ik weet zeker dat ieder leven een goed verhaal oplevert. En ik schrijf het graag. Postuum of bij het naderend einde van een leven.
Wat een goed levensverhaal toevoegt aan een uitvaart wordt goed beschreven door Anniek van den Brand in een prachtige column in Trouw (2012).
“Meer dan vijftig jaar is tante Gerda getrouwd geweest met mijn vaders oudste broer. Zij was al deel van de familie voordat ik werd geboren. Wat voor nieuws kan een levensschets van een minuut of zes zeven brengen? Toch zit ik binnen de kortste keren rechtop.”
“Van het ene op het andere moment verandert ze van ‘de vrouw van’ en ‘de moeder van’ in een vrouw met dromen, verlangens en een verhaal.”
Ik schrijf graag levensverhalen. Van wieg tot graf. Met ups en downs. Boeiend tot het einde. En recht doend aan de persoon en zijn leven.